Een 15-jarige jongen komt met zware hoofdpijn en een verstuikte enkel bij op een kale, snikhete grasvlakte ergens in Amerika. ‘Ik wist niet wie ik was, waar ik was en hoe ik op deze verlaten plek terecht was gekomen. Mijn kop deed barstens zeer, dat wist ik wel. Het was alsof iemand er met een hamer allerlei herinneringen uit had geslagen – en hoe hard ik het ook probeerde, ik kon ze niet meer terugvinden.’ In een rugzak – waarschijnlijk zijn eigen rugzak – vindt de jongen onder andere een foto van een groot grijs gebouw, een sleuteltje en een mobieltje met een voicemailbericht. 

‘Ik hield het mobieltje tegen mijn oor en luisterde met ingehouden adem. “Wat er ook gebeurt, bel in geen geval de politie.” Ondanks de hitte kreeg ik kippenvel. Die stem… Voor de tweede maal luisterde ik het bericht af. Er was geen twijfel mogelijk: het was mijn eigen stem. Ik had zelf de boodschap ingesproken!’ 

Wat volgt is een zenuwslopende zoektocht naar wie de jongen is en waar hij vandaan komt. Vanwege de merkjes in zijn kleding waarop gestikt staat 'Boy 7', noemt de jongen zichzelf ook ‘Boy Seven’. Tijdens de zoektocht naar zijn verleden komt hij een blauw notebook op het spoor waarin staat: ‘Als jij mij bent en ik deze woorden teruglees, is mijn plan gelukt. Dan heb je het kluisje met dit notebook gevonden. Alles wat hierin staat is echt gebeurd. Het zou kunnen dat jij… ik dus, me dat niet meer kan herinneren. Daarom heb ik alles opgeschreven.’ Door dit boek komt Boy Seven stukje bij beetje achter zijn identiteit en de gruwelijke gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden waar hij wellicht zelf voor heeft gezorgd…